تاریخچه شیشه بالکن

شیشه بالکن ، امتداد خارجی طبقه فوقانی ساختمان ، که تا ارتفاع حدود سه فوت (یک متر) توسط یک صفحه جامد یا سوراخ شده ، توسط نرده ها (همچنین به نرده) و یا نرده ها محصور شده است. در دوره های قرون وسطایی و رنسانس ، بالکن ها توسط نوردهایی که از دوره های پی در پی سنگ تراشی ساخته می شدند ، یا با براکت های بزرگ چوبی یا سنگی پشتیبانی می شدند. از قرن نوزدهم ، پشتیبانی از چدن ، بتن آرمه و سایر مواد معمول شده است.

این بالکن برای بزرگتر کردن فضای زندگی و فعالیت های ممکن در یک خانه بدون باغ و چمن است. در بسیاری از خانه های آپارتمانی بالکن تا حدی فرورفته است تا هم آفتاب و هم پناهگاه یا سایه را فراهم کند. (در معماری کلاسیک بالکن کاملاً فرو رفته یا پوشیده از سقف خودش به عنوان گلدان توصیف شده است. [qv].) در کشورهای گرم یک بالکن امکان حرکت بیشتر هوا را در داخل ساختمان فراهم می کند ، زیرا درهای ورودی به آن معمولاً لور شده

از رم کلاسیک تا دوره ویکتوریا ، بالکن های ساختمانهای عمومی مکانهایی بودند که می توان از آنها سخنرانی کرد یا جمعیت را تشویق کرد. در ایتالیا ، جایی که بالکن ها و ایوان های بی شماری وجود دارد ، بهترین شناخته شده این است که در سنت پیتر در رم که پاپ برکت خود را می دهد.

در کشورهای اسلامی مومنان از بالکن بالای مناره به دعا دعوت می شوند. در معماری ژاپنی ، بر اساس سازه های چوبی ، یک بالکن در اطراف هر داستان یا بخشی از آن ارائه شده است.
اشتراک Britannica Premium را دریافت کنید و به محتوای اختصاصی دسترسی پیدا کنید.
مشترک شوید

در کلیساهای گوتیک بالکن داخلی که گالری نیز نامیده می شود ، ساخته شده است تا خوانندگان را در آن جای دهد. در سالنهای بزرگتر در طی قرون وسطی آنها را برای مینی ها تهیه می کردند. با توسعه رنسانس تئاتر ، بالکن هایی با کف شیب دار که باعث می شود تماشاگران بیشتری بتوانند منظره ای از صحنه داشته باشند ، در سالن نمایش ساخته شد.